San Diego, here we go!

Voilà, we zijn er. San Diego.
Nu gaat het allemaal starten.
De reis naar hier is wat langer geweest dan gepland. In Washington is de helft van de ploeg niet op het vliegtuig geraakt naar San Diego. Door 2 uur vertraging in Zaventem, vervolgens extreem strenge controles en lange wachtrijen in Washington Dulles en dan nog bijna 3km lopen naar de verste gate van het vliegveld, zijn we met z’n 12 minder dan 2 min te laat aangekomen. Daar stonden we dan, verbouwereerd, voor een gesloten deur. Daar stonden we dan enkele ogenblikken later te springen voor het raam om de aandacht te trekken en ons aub toch nog binnen te laten. Maar nee, koud liet de Amerikaanse crew ons rechtsomkeer maken richting ‘customer service’ om plaatsen op een volgende vlucht te boeken. Die 12 plaatsen zouden pas op een vlucht de volgende ochtend beschikbaar zijn. Dus hebben we daar in een hotelletje moeten overnachten. Vooral het feit van de volgende morgen weer heel de rompslomp van luchthavens en vliegtuigreizen te moeten meemaken was wat vermoeiend. Toch nog 5,5u vliegen, de States doorkruisen. Nu zijn we veilig en wel, met alle bagage en manschappen in Chula Vista, San Diego aangekomen. We hebben ons kunnen installeren in ons hotelletje, dat overigens niet het officiële spelers hotel is, dus geen leden van vijandige troepen in onze gangen of aan tafel. We hebben vandaag ook nog getraind – wat je nog vandaag kan noemen, want ik weet het niet meer, de uurverschillen maken me duizelig.
Het sportcomplex waar het veld ligt, is onwaarschijnlijk. Een prachtige site waar menig Amerikaanse topatleten hun sport in perfect uitgedoste faciliteiten kunnen beoefenen. Er is hier ook zoveel ruimte, dat alles mogelijk is. Alles in Amerika is groot, dik en ruim. Klein kennen ze niet. Ik ga niet teveel uitbreiden over de maat van de doorsnee bevolking, maar die is toch ook niet klein. Echt geen wonder als je ziet hoeveel fastfood ketens er hier zijn… hallucinant. Het is algemeen geweten, en toch … Maar goed, ik ga niet afdrijven op de American life-style.
We hebben een goede training gehad, perfect om de spieren wat los te gooien na al dat vliegen. En perfect om kennis te maken met het veld. Want ja hoor, het is altijd stilletjes aan aftasten met de grond waarop je gaat spelen. Deze is snel en botst nogal. Maar het ligt ons wel denk ik. Voor de rest zijn er rond het veld niet veel faciliteiten, dat is wel wat raar. Geen vestiaires bijvoorbeeld, een paar kleine tribunetjes bovenop den berg… Naast het veld, een cross-parcours voor BMX en daarachter lijkt de wijde omgeving woestijn te zijn. Niet veraf is er een meer. Voilà, dit is de grond waar het gaat moeten gebeuren.
Ik zette in het vliegtuig toevallig wat muziek op waar ik naar luisterde in de tijd van mijn beginjaren met de nationale ploeg, zo’n 8 jaar geleden. Fascinerend hoe je muziek evolueert met je persoon. Enfin, das iets anders dan hetgeen waarop ik wou komen. Ik kwam op een liedje dat me deed denken aan mijn laatste dagen op de middelbare school. We hadden toen afgesproken met de klas op 1 april 2010 (dat leek toen zooo ver weg)–er is nog discussie of het nu niet 2020 was - Maar bon, toen in de tijd dacht ik bij mezelf dat ik er alles aan zou doen om die RDV te halen, vrijaf nemen die dag of wat dan ook. Ik hoopte maar dat ik dan net niet weg zou zijn met de hockey, al stelde ik me toen toch ook de vraag of ik het dan nog zou doen en waar ik zou staan. Awel, en nu ben ik hier, en besefte ik op de vlieger dat ik 1 april 2010 niet op onze bijeenkomst zou zijn. Auw. Maar bon, we zijn hìer, in San Diego, een hele grote stap verder dan 8 jaar geleden. Het belgische vrouwenteam is sindsdien enorm geëvolueerd, nu zijn de Panthers geboren, nu spelen we voor een plaats bij de groten. Bring it on!