Over kakkerlakken, ijsbaden en bodybuilders

Ik schreef laatst dat het nog niet goed doordrong dat we in Argentinië waren. Wel het besef komt geleidelijk aan.
Het besef dat we in Argentinië zijn komt als je buiten komt en het warmer is dan binnen; er daar enkele kakkerlakken of kevers voor je voeten wegkruipen en een goede zomerzon van achter de wolken komt piepen.
Het besef dat we in Argentinië komt als we immense stukken gegrild vlees op ons bord krijgen, weliswaar goed aangevuld met groentjes, sla of patatjes.
Je beseft dat je in Argentinië bent wanneer er op straat grote reclame-affiches hangen van “Las Leonas” (het Argentijnse vrouwenteam), ter aankondiging van het vierlandentornooi hier. De verbazing slaat dan toe wanneer er ‘s avonds een wedstrijd is van die Leonas tegen de USA. Honderden mensen, tribunes vol, stromen daar goed op tijd toe, om hun heldinnen aan te moedigen in wat eigenlijk een oefenwedstrijd is. Op het moment dat de bus van de Argentijnse ploeg aankomt, is er een ware toestroom van mensen en kinderen die sprinten om een glimp van hen te kunnen opvangen. Overal security, politie en camera’s die zich een baan door de menigte wurmen om een goed shot te krijgen. En zij komen heel gewoon de bus uitgestapt met een videocamera op hun neus geduwd. Het is gewoon een ploeg zoals de onze, die dan wat tatert en lacht met elkaar op de weg naar de kleedkamers, maar heel het gebeuren er rond is nogal indrukwekkend. Soit, we keken naar de wedstrijd en vooral het hoge tempo en de intensiteit vielen ons op. Het zal wat anders zijn dan tegen Ierland of Frankrijk spelen. Want ja, het besef dat we in Argentinië zijn komt ook wanneer we hier trainen in nog doenbare temperaturen, tis te zeggen +/- 24°, maar de hitte ons onverbiddelijk parten speelt. Het is natuurlijk toch een goeie 25° verschil met de vorige weken, waar onze gemiddelde trainingstemperatuur rond het vriespunt lag. Hier is het dus trainen, trainen, trainen om onze lichamen de tijd te geven zich aan te passen. En dan vooral zien er een maximum uit te halen, dus alles geven, over de streep durven gaan en elkaar aandrijven om nog beter te worden. En dan ons goed verzorgen, veel drinken, stretching, ijsbaden, drinken, goed eten, nog eens drinken, rusten, en ons nog eens hydrateren. Vandaar de relatief lange tijd tussen mijn verslagjes hier, het blijkt moeilijk te zijn om een stukje tijd te vinden om te schrijven, met al de meetings en gesprekjes die we er hier nog tussen hebben. Maar goed. Nu begint het tornooitje hier, wat straks spelen we onze eerste wedstrijd, en ja, meteen tegen de USA, een van onze grootste tegenstanders straks in San Diego. Het zal een interessante en intensieve wedstrijd worden. Ze zijn zelf nog geen haar veranderd sinds 2 jaar geleden. Bodybuilders, ijskasten, de Serena Williamsen van het hockey. We hebben ze gezien tegen Argentinië, lopen kunnen ze. Of ze al die spieren echt nodig hebben, valt nog te zien, ik heb de indruk dat ze niet zo efficiënt bewegen (maar dat is misschien een subjectieve indruk om mezelf wat moed in te spreken). En we kunnen ze op een heel ander tal vlakken matchen, en verslaan, dat is zeker. Ik ben benieuwd of m’n voorspellingen op het veld bevestigd kunnen worden straks. Het zal in ieder geval al een zeer harde fysieke training worden voor ons en een goede kans om onze automatismen op punt te stellen. En dan moeten we zien alle mogelijke nuttige informatie op te pikken voor wanneer het er echt zal toedoen.. binnen iets meer dan een maand.

Toedeloe!