Het kriebelt

Dag vrienden,

Zo. Na een lange reis van ongeveer 24u in totaal zijn we met onze WBNT (women belgium national team) eindelijk in Cordoba, Argentinië aangekomen. Eigenlijk gaat het wel snel. Eerst naar Madrid, dan een vlucht van 12u naar Buenos Aires en dan nog een binnenlands vluchtje naar Cordoba. Voor je’t weet ben je aan de andere kant van de wereld.

Klein technisch probleem, al onze hockeyzakken en de kiné-tafel zijn in Madrid blijven staan (de Spanjaarden wisten waarschijnlijk niet wat gedaan met al die special luggage). Dat wil zeggen bijna al ons hockey- en sportmateriaal. We kunnen dus voorlopig nog weinig doen. Het uurtje joggen dat gisteren na aankomst was gepland, is dan ook meteen vervangen door een beetje fitness en aquagym. Hopelijk komen onze stickzakken deze namiddag aan met het vliegtuig van Zoulou, onze assistent coach, die een dagje later naar hier vliegt. We kunnen niet wachten dat alles aankomt, want, we willen eraan beginnen!

Cordoba zal voor de komende 2 weken ons trainingsoord zijn waar we gaan werken als paarden om optimaal voorbereid te zijn op de World Cup Qualifier, eind maart, in San Diego. Dat is onze (voorlopige) eindbestemming , waar we een eerste plaats moeten veroveren om één van de laatste tickets te krijgen voor het Wereld Kampioenschap. En dat speelt zich eind augustus af in Rosario, jaja Argentinië, het land waar vrouwenhockey bijna even populair is als voetbal. Een event om voor geen geld te missen, machtig zal het zijn. Die populariteit voel je dan ook meteen hier. Mensen in de luchthavens weten van onze wedstrijden hier volgende week, ze komen waarschijnlijk kijken… De speelsters zijn gewoon sterren, een uur nadat ze hier in het hotel aankwamen, persconferentie, camera’s, fotografen, noem maar op. Ze lijken het doodgewoon te vinden, zijn er helemaal aan gewend. En dan heb ik de absolute ster, Luciana Aymar, hier nog niet zien rondlopen. Haar populariteit, die is groter dan Kim Clijsters in Vlaanderen denk ik. Ook wij, kleine belgen, worden hier heel hartelijk ontvangen. Alles is geregeld, bus, hotel enz. zijn perfect in orde en met de nodige luxe. We zijn al een paar keer op de foto moeten gaan. We zijn het niet echt gewoon om op handen te worden gedragen. We kunnen het maar beter snel gewoon worden, om door al die dingen niet afgeleid te blijven.

Het besef dat we hier helemaal aan de andere kant van de evenaar zijn dringt pas heel laat door. Het is te zeggen, het is nog zelfs niet doorgedrongen. Van vriestemperaturen en sneeuw in enkele uren naar zon en warme lucht. Heerlijk is het. Maar een beetje onwennig ook. Hoe raar het ook mag klinken. We zijn het zo gewoon ons constant te bedekken, dat het nu echt wat raar aanvoelt om in die warme temperaturen te vertoeven. De zomerse sfeer, lijkt ver in m’n geheugen, je voelt je in het begin, zo lijkt het, niet op je gemak. Maar wat hebben we te klagen! Het zal wel snel wennen, en ik kijk ernaar uit, het kriebelt…