Van San Diego naar Yalanhuitz

Hehe, eindelijk ben ik hier in Yalanhuitz aangekomen. Kwist dat het the middle of nowhere was, awel, het ligt nóg wat verder. Drie dagen ben ik onderweg geweest om van een leven als topsporter in competitie naar een leven back to the basics, diep in de bergen en bossen van Guatemala te gaan.
Zondagochtend vroeg vertrok ik aan ons hotel in Chula Vista, San Diego. In de gang naar mijn vliegtuig zag ik nog de bus met mijn ploeg aankomen en uitladen aan het vliegveld. Zij vertrokken terug naar huis, ik begon een nieuw avontuur. Ik had ze nog wel even goeiendag willen zeggen, want van afscheid is het niet meer gekomen gezien ik zo vroeg vertrok. Maar we zullen elkaar nog wel terug zien. In de namiddag landde ik in Mexico-city, waar ik direct een taxi nam naar het busstation. Daar begon dan een busreis van maar liefst 14 uur, dwars door Mexico, naar San Cristobal. Daar was mijn eerst eindbestemming, daar zou ik m’n zus terugzien. En ja hoor, helemaal duizelig van een lange en vermoeiende busreis stapte ik van de bus recht in de armen van m’n zus. Een heel emotioneel terugzien, maar hoe leuk! En het is echt of het gisteren was. We hebben dan de namiddag gezellig in San Cristobal rondgebracht, de marktjes afgelopen en lekker gegeten en getetterd. Dan zijn we in een hostel blijven slapen en ’s morgens om 5 uur begon het 2e deel van de reis… ik wist niet goed wat er allemaal ging komen, ze had het mij wel eens uitgelegd, maar het was zo ingewikkeld dat ik gewoon op haar vertrouwde en volgde. We hebben die dag een opeenvolging van zotte busjes gedaan. 2 busjes naar de grens van Mexico, Mexico uit, taxi in naar de grens van Guatemala, Guatemala in, tuc tuc busje, dan nog een mini busjes naar de volgende tussenstop dan nog een mini busje.. Je moet ondertussen weten dat ze in Mexico braaf gewoon de plaatsen vullen en dan wegrijden, maar in Guatemala is dat anders. Daar luidt het : “Hoeveel kunnen er hier in? Altijd nog eentje meer!” En dat is niet gelogen. Het was ondertussen ’s middags en bloedheet. Ik kon de verschillende busjes die we al hadden gepakt niet meer tellen. En toen gingen we eindelijk op het busje stappen dat ons in het dorpje Yalanhuitz ging afzetten. Astrid vertelde me wel dat het nog 3 uur rijden was en zo te zien was er vandaag veel volk dat mee moest. Bagages en kisten mango’s werden op het dak vastgebonden. Er was plaats voor 16 in het busje. We zijn vertrokken met 20 man, waaronder 3 kinderen. Ok, valt nog mee.. Maar na 5 min had ik al overal pijn, ja die mensen zijn hier 2 keer zo klein als ons en de maat van de zetels dus ook. Ik zat met m’n knieën in het zeteltje en de rug van het meisje voor mij gedeukt en in m’n rug duwden er 2 ijzeren staven. Hier gingen we dan voor 3 uur… En leuker wordt het als er onderweg nog wat mensen opstappen. Mama’s met baby en kindje, ik wist telkens niet waar ze ze gingen steken, maar ze kregen ze er toch in. En dan wordt het nog leuker wanneer de weg minder en minder goed wordt, van harde weg, naar zandweg, naar rotsige weg en super steil. De chauffeur vliegt er natuurlijk over, hij kent het op z’n duimpje. Maar ik heb meer dan eens m’n hart moeten vasthouden en ben een paar keer tegen het plafond gevlogen. Op een moment zijn we dan een uur moeten stoppen, want de weg was versperd… Er waren daar werken aan de gang, ze waren rotsen aan het verwijderen en gooiden die doodleuk op de weg. Toen we eerst niet vooruit gingen en daar wat stilstonden, probeerden we te zien wat er aan de hand was. Ik zei tegen m’n zus, “ik denk dat er ne rots op de weg ligt”… jawadde, er lag gewoon nen berg stenen! Daar waren we nog niet weg. Maar goed, ni erg, konden we efkes rustig uitstappen en de benen strekken, oef! Na een goed uur zijn we er dan door kunnen rijden en na een heel hobbelig en steil einde van de rit kwamen we in het ‘beloofde landje’ Yalanhuitz aan. Eindelijk…
En wat is het hier prachtig. Verbazing is het enige wat mij de rest van de dag heeft overwelmd. De mensen wonen hier in houten huisjes, als ze geluk hebben, een stenen huisje. Maar binnen is er niet veel. Op ‘straat’, wat gewoon aarde weggetjes zijn, lopen er honden, katten, kippen, kalkoenen, ezels en varkens vrij rond. De vrouwen en meisjes dragen wel heel mooie en kleurrijke kleren. Maar veel hebben ze niet, veel hebben ze ook niet nodig denk ik. Er heerst hier een ondoorbreekbare rust. Ik ben al meteen bij mensen thuis gekomen toen iemand in de kliniek op consulta kwam om te zeggen dat z’n moeder ziek in bed ligt. Door modder en slijk naar het hutje gestapt, voor een varken moeten wijken en daar aangekomen gezien dat er niks is in het huisje, in een hoekje ligt de vrouw op hun enig bed van heel de familie. Wat ze juist had weet ik niet. Het was met handen en voeten uitleggen, van hun eigen lokale taal naar het spaans door de papa, dan vertelde m’n zus me wat ze zeiden. Ze bleek zich niet goed te voelen en wat draaierig te zijn als ze opstond. Daarom lag ze al 20 dagen in bed en had ze niet gegeten. Je moet ze dan nog uitleggen dat het belangrijk is dat ze eet en drinkt en dat ze daardoor krachten gaat nemen om weer beter te worden. Verbaasd knikken ze dan allemaal van “jaja, ah zo…” Je moet het soms niet ver gaan zoeken. Ik denk dat je de mensen hier met heel simpele middelen een heel eind ver kan helpen. Verder ligt er hier in de clinica een patiënte die 2 maand geleden door een epilepsie aanval in het vuur is gevallen met haar 2 maanden oude baby. Het kindje is voor een deel verbrand aan het voetje, waarvan ondertussen de tenen geamputeerd zijn. De mama is over de hele rechterarm verbrand, tot op het bot op sommige plaatsen. Het is een enorme wonde, de voorarm ligt voor 80% helemaal open. Ze hebben de middelen niet om het in ziekenhuis te laten verzorgen, en het nationaal ziekenhuis hier op enkele uren vandaan is trouwens niet in staat om een huidtransplantatie te doen. Dus worden ze hier verzorgd. Mama, papa en kindje van 4 maand wonen in een kamertje van de clinica. De papa verzorgt ze en kan dus niet meer gaan werken. Astrid en Mieke verzorgen haar brandwonde dagelijks met honing, wat een heel goed middel daarvoor zou zijn. Op de week dat ik hier ga zijn ga ik ze dus ook kunnen verzorgen met kiné. De arm ligt al 2 maanden stil, de schouder begint serieus pijn te doen en de vingers zijn al helemaal verstijft. Heb ze daarstraks al wat kunnen behandelen, en zo leer je snel gebrekkig spaans te spreken. :) Voor de rest volg ik hier de consultas wat, steek af en toe een handje toe en leer het leven in een Guatemalteeks dorpje te kennen. Hopelijk zullen we de volgende dagen ook wat uitstapjes naar mooie plaatsen doen.
Voilà, mijn avonturen zijn radicaal omgeslagen over een andere boeg, maar het is fantastisch!